Kolejną zasadą powinno być odsuwanie brzegu dużego łącznika protezy od przyzębia tak daleko, jak to jest możliwe w danych warunkach. Szczegółnie niebezpieczne jest tworzenie wąskich szczelin między szyjką zęba a łącznikiem, gdyż staje się miejscem zalegania resztek pokarmowych i osadzania płytki protez. Projektując zarówno trzon, jak i część akrylową, należy pamiętać o stwarzaniu wolnej przestrzeni między zębem własnym ograniczającym lukę a pierwszym zębem w protezie w celu umożliwienia samooczyszczenia tej okolicy przez ślinę. Protetycy skandynawscy nie pokrywają płytą przedsionkową tego odcinka, dostosowują tylko ząb cło wyrostka i zwężają jego szerokość w okolicy szyjki.
Redukując łącznik górnej protezy, należy ze względów anatomicznych i czynnościowych pozostawić odsłoniętą okolicę zmarszczek podniebien-nych, jak również okolicę strefy gruczołowej (tę ostatnią ze względu na możliwość odruchów wymiotnych). Najczęściej wykorzystywanym miejscem do usytuowania łącznika jest środkowa część podniebienia protetyka Gdańsk.
Małe łączniki są sztywnymi strukturami wychodzącymi z dużego łącznika i łączącymi z nim inne elementy protezy szkieletowej. Zadaniem ich jest również przenoszenie pionowych, poziomych i obrotowych obciążeń między zębami filarowymi a miejscem podparcia w odcinkach bezzębnych. Małe łączniki służą najczęściej do połączenia cierni z dużym łącznikiem. Małym łącznikiem nazywa się również siatkę retencyjną służącą do zakotwiczenia akrylowego siodła protezy.
Ciernie
Kolejnym etapem postępowania jest projektowanie podparcia ozębnowego protezy szkieletowej, które umożliwia przenoszenie sił żucia poprzez zęby filarowe na kość. Siły te przenoszone są za pośrednictwem metalowych wypustek opartych na powierzchniach żujących lub brzegach siecznych zębów filarowych, zwanych cierniami lub zaczepkami okludalnymi. Ciernie mogą być wypustkami samodzielnymi, wychodzącymi bezpośrednio z dużego łącznika protezy, lub też - co zdarza się najczęściej - stanowić integralną część klamry, chociaż zdaniem Budkiewicza cierń nie jest częścią klamry z uwagi na fakt, że stanowi tylko element podpierający, a nie umocowujący. W przypadkach oddalonego lub dalekiego podparcia jako element łączący stosowany jest zwykle mały łącznik. Dzięki zastosowaniu cierni możliwe jest znaczne ograniczenie płyty protezy i skierowanie sił żucia w sposób bardziej fizjologiczny, tj. poprzez zęby filarowe na kość, oraz zwiększenie efektywności żucia w porównaniu z protezami osiadającymi protetyki Gdańska.
Cierń, jak wyżej wspomniano, jest wypustką metalową wychodzącą z łącznika protezy lub klamry i opartą na zębie filarowym. Powinien być umieszczony prostopadle do osi długiej zęba w celu racjonalnego wykorzystywania sił rezerwowych ozębnej, która dobrze toleruje obciążenia pionowe, a źle boczne. Ułożenie skośne w stosunku do długiej osi zęba, poza niewłaściwym przenoszeniem sił żucia, może działać przemieszczająco na ząb, zwłaszcza kiedy cierń nie jest częścią klamry, a jedynie wypustką samodzielną. Miejsce dla ciernia wyznacza się po analizie kontaktów zwarciowych zębów przeciwstawnych, najlepiej na modelach zamontowanych w artykulatoize. Jeżeli nie ma odpowiedniej przestrzeni dla ciernia, to należy ją sztucznie stworzyć w wyniku zeszlifowania warstwy szldiwa i zabezpieczenia opracowanej powierzchni preparatem fluorowym.
Należy z całym naciskiem podkreślić, że tylko w nielicznych przypadkach należy skorzystać z naturalnego zagłębienia w zębie jako łoża dla ciernia. Na większości zębów należy je sztucznie wytworzyć. Wielkość miejsca dla ciernia i jego usytuowanie wyznacza się po wstępnej analizie paralelometrycznej modelu diagnostycznego i zdjęcia radiologicznego, biorąc pod uwagę tor wejścia protezy oraz powierzchnię ozębnej korzenia zęba filarowego, szczególnie w odcinku, w którym nacisk ciernia będzie przenosił siły żucia na ząb. Chodzi o to, aby nie obciążać zęba filarowego w miejscu, gdzie kształt korzenia lub jego osadzenie w wyrostku zębodołowym nie zapewniają przenoszenia sił poprzez dużą powierzchnię ozębnej. Nie należy obawiać się większej podatności na próchnicę w miejscu wykonywanego zagłębienia, gdyż dokładne wypolerowanie jego powierzchni i stosowanie preparatów fluorowych eliminuje taką możliwość.