Rodzaje łączników górnej protezy

Przerzut podniebienny jest to pasek metalu, którego minimalna szerokość nie może być mniejsza niż 8-10 mm. Brzegi paska powinny być pogrubione o około 0,5 mm i zaokrąglone, co zapewnia sztywność konstrukcji, a równocześnie chroni tkanki miękkie przed urazem. W przypadku obecności czterech zębów filarowych szerokość przerzutu ograniczona jest usytuowaniem cierni. Przerzut podniebienny jest najczęściej stosowanym rodzajem łącznika protez górnych.

Pr/.ednio-tylny przerzut podniebienny zapewnia doskonałą sztywność i wytrzymałość całej konstrukcji przy minimalnym pokryciu tkanek. Składa się najczęściej z dwóch cienkich (0,6-0,8 mm) przerzutów metalowych.

Przerzut przedni jest w miarę możliwości sytuowany w dolinie między zmarszczkami podniebiennymi. Tylny przerzut lokuje się blisko podniebienia miękkiego. Ten rodzaj łącznika nie zapewnia dobrego podparcia podniebiennego dla protezy. Projektuje się go w przypadkach wydatnego walu podniebiennego lub innych guzowatości. Ponieważ nieprawidłowości anatomiczne występują stosunkowo rzadko, jego zastosowanie nie jest również częste.

Przy projektowaniu należy przestrzegać zasady, aby odległość między przerzutami nie była mniejsza niż 15 mm.

Łącznik płytowy jest wskazany tylko przy rozległych brakach zębowych i tylko wówczas, gdy są zanikłe wyrostki zębowe, niezapewniające dobrego podparcia dla protezy, a pozostałe zęby nieliczne lub dotknięte procesem periodontopatii.

Zmodyfikowany łącznik podniebienny może mieć różnoraki kształt i wielkość i jest projektowany w celu sprostania specyficznym sytuacjom i wymaganiom.

W przypadkach braków skrzydłowych łub mieszanych, zarówno w szczęce, jak i w żuchwie, kiedy w odcinku przednim planuje się wykonanie protez stałych (koron czy mostów), dobrą stabilizację protezy i wykorzystanie do jej podparcia resztkowego uzębienia uzyskuje się dzięki usytuowaniu łuku zębowego na specjalnej półce, wykonanej na koronach od strony językowej. W tym celu wykorzystuje się techniki frezowania, polegające na wytworzeniu odpowiedniego podparcia na stronie językowej protez stałych najpierw na woskowym modelu korony czy mostu, a następnie na przeprowadzeniu korekty gotowej armatury metalowej. Na wytworzonej w ten sposób półce będzie oparta konstrukcja protezy szkieletowej, która retencję może uzyskać poprzez klamry lub precyzyjne czy półprecyzyjne zamki, zasuwy czy zatrzaski. Dokładniejszy sposób postępowania zostanie omówiony w części klinicznej.

W szczęce płyta łącznika styka się na całej przestrzeni z błoną śluzową podłoża. W żuchwie stosunek łuku podjęzykowego do błony śluzowej wyrostka zębodolowego, zwłaszcza w protezie skrzydłowej, jest uzależniony od konfiguracji wyrostka zębodolowego (ryc. 238). W przypadku gdy układ ściany językowej wyrostka jest równoległy do łuku lub rozbieżny, może on przylegać do błony śluzowej, natomiast gdy jest zbieżny w kierunku do dna jamy ustnej, łuk musi być od błony śluzowej odsunięty, gdyż w miarę osiadania protezy może stawać się czynnikiem traumatyzującym.