1. W przypadkach braków skrzydłowych w żuchwie stwarza lepszą stabilizację dla dolnej protezy, szczególnie w przypadkach zanikłych wyrostków.
2. Stwarza możliwość poprawnego wykonania protezy szkieletowej w trudnych warunkach anatomicznych.
3. Szynuje zęby przednie, przedłużając okres ich pozostawania w jamie ustnej.
4. Jest lepiej akceptowany przez pacjentów niż duże łączniki dolnej protezy szkieletowej.
Płyta językowa jest wskazana w przypadkach krótkich zębów, wysokiego usytuowania wędzidełka języka i płytkiego dna jamy ustnej oraz w przypadkach, kiedy niektóre własne zęby przednie dolne mogą być wkrótce usunięte.
W Katedrze Protetyki Stomatologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego duży łącznik dolnej protezy szkieletowej w kształcie płyty językowej stosuje się od roku 1982. W okresie tego ćwierćwiecza poczynione zostały następujące spostrzeżenia:
1. W celu ograniczenia negatywnego oddziaływania płyty językowej na przyzębie konieczne jest wyjątkowo dobre podparcie ozębnowe.
2. Zęby sieczne dolne przez szynowanie przez płytę językową mają znacznie przedłużony okres przetrwania w jamie ustnej pomimo minimalnego podparcia ozębnowego (znaczny zanik wyrostka zębodołowego).
3. W przypadku konieczności usunięcia zęba siecznego może on być łatwo zastąpiony zębem sztucznym mającym dobre zakotwiczenie w płycie.
4. Pacjenci użytkujący dolną protezę szkieletową z łącznikiem płytowym muszą niezwykle starannie przestrzegać reżimu higienicznego i co najmniej dwa razy w roku zgłaszać się do lekarza na wizytę kontrolną.
5. Płyta językowa jest godnym polecenia rozwiązaniem w przypadkach, kiedy ze względów anatomicznych nie można zastosować łuku podjęzyko-wego (płytkie dno jamy ustnej) lub łuku zębowego (krótkie zęby).
6. Ze wszystkich rodzajów dużych łączników dolnej protezy pacjenci najszybciej adaptują się do płyty językowej.
Na zakończenie należy stwierdzić, że najmniejsze uboczne działanie na tkanki podłoża wywiera łuk podjęzykowy, następnie łuk zębowy, płyta językowa i łuk podjęzykowo-zębowy.
ÅÄ…czniki protezy górnej
Granice górnego łącznika mogą być dalej odsunięte od dziąsła brzeżnego w porównaniu z dolnymi łącznikami.
W większości przypadków mogą być odsunięte na odległość 6 mm. Wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, należy odsłaniać przednią część podniebienia twardego. Projektując zarówno łącznik górny, jak i część akrylową siodła, należy pamiętać o stworzeniu wolnej przestrzeni pomiędzy zębem własnym ograniczającym lukę a pierwszym zębem w protezie w celu umożliwienia samooczyszczania przez ślinę tej okolicy.
Protetycy skandynawscy nie pokrywają płytą przedsionkową tego odcinka, dostosowują tylko ząb do wyrostka i zwężają jego szerokość w okolicach
szyjki. Redukując łącznik górny protezy należy ze względów anatomicznych i czynnościowych pozostawić odsłoniętą okolicę zmarszczek podniebiennych, jak również okolice strefy gruczołowej, tej ostatniej ze względu na możliwość odruchów wymiotnych. Najczęściej wykorzystywanym miejscem dla usytuowania łącznika jest środkowa część podniebienia.
Przedni brzeg łącznika górnego powinien być usytuowany w dolinie pomiędzy zmarszczkami podniebiennymi i nie może być nigdy umieszczony ku przodowi od utrzymywaczy pośrednich, jakimi są ciernie.